1. Pasábamos por allí...Wij liepen gewoon langs...

De vertaling in het Nederlands bevindt zich na de Spaanse brief.


Querido Angel,

Era 10 de Marzo a las 9,30 de la noche, hace tres semanas. Aterrizaba en el Aeropuerto de Santiago de Chile procedente de Buenos Aires. A algún lumbreras se le había ocurrido poner una mesa en medio del pasillo de llegadas con 4 personas vestidas de astronauta. Su función: recoger declaraciones juradas de que no teníamos fiebre. Todo el pasaje de un 767 amontonado en la mesa. Lo que no hubiésemos pillado hasta entonces, ya lo teníamos en la mochila.


A las 12 prohibían la entrada de cualquier pasajero español en Chile, viniese de donde viniese. La cosa parecía que iba en serio. Me volví a Madrid antes de que las cosas se pusiesen peor. Con una entrada para ver el Gales-Escocia del Cinco Naciones de rugby en Cardiff. Las cosas se pusieron mal del todo y no lo pude ver ni por televisión…se suspendió.

Ese mismo domingo declaraban el Estado de Alarma en toda España. En los últimos 45 años solo se había declarado una vez, esa vez me pillo en Rio de Janeiro y tardé un par de días en poder volver.

Llevábamos viendo lo que pasaba en China mientras nos tomábamos nuestras cervezas….se acercó a Italia….bah..no iba con nosotros… de repente, ¡ottia, que se había metido en casa!

Las instrucciones del Gobierno permitían ir a trabajar. En la empresa decidí hacer turnos para que la interacción entre nosotros fuese la mínima…acordé con mi director financiero ir a días alternos y trabajar desde casa los otros.

Y el tema fue engordando. Cada 3 días se duplicaba el número de infectados oficiales. El número real de infectados seguramente se podría multiplicar por 10. Pronto las urgencias de los hospitales de los que tan orgullosos nos sentimos los españoles comenzaron a colapsarse…. Las UCIS a ocuparse a un ritmo mucho más rápido del que la prudencia podría aconsejar….

Y mientras, a las 8 de la tarde, la gente salía a los balcones, inundando las calles de agradecimiento hacia esas personas que lo estaban dando todo por nosotros: Médicos, enfermeros, cajeros de supermercado, reponedores, transportistas, policías, farmaceúticos, vigilantes de seguridad….y los que me dejo…(Y como esto se hace largo, ustedes me disculparán que no duplique el género de las palabras…los aplausos eran para todos…)

La paralización de cualquier tipo de actividad nos sacudió. Cualquier comercio, bar restaurante, zapatería…tuvo que parar…detrás de eso cientos de miles de personas sin trabajo y las que todavía lo conservábamos, pensando por cuanto tiempo…

Pero sobre todo eso estaba la pelea encarnizada de esa gente entregada a impedir que este virus hijodelagranputa nos derrotase. Veías en la televisión esos hospitales con enfermos tirados por el suelo, imágenes que muchos de nosotros nunca pensamos que íbamos a ver en nuestra vida, en un continente rico como Europa. Y veías a esos auténticos héroes con equipamiento absolutamente insuficiente. No sé en qué cojones habían estado pensando los gestores viendo lo que estaban sufriendo nuestros vecinos italianos…

Mirabas alrededor, y veías a todos igual de inconscientes que tú hacía una semana…esos centroeuropeos tan previsores, los franceses celebrando una primera vuelta de elecciones locales…con dos huevos y un palito, los alemanes llenando los parques, los austriacos todavía con gente en sus pistas de esquí, aquellas donde ya se habían contagiado cientos hacía dos o tres semanas, los ingleses en la playa…que eso era para provocar…porque hace falta ser tonto para ir a una playa inglesa…y además en Marzo…pero bueno…eligieron a Boris Johnson…eso ya marca un nivel.

Los únicos que se libraron, los pobres portugueses, que cerraron sus fronteras. A ver, Portugal no tiene fronteras con 14 paises….no hace falta señalar… pero son los únicos que vieron llegar lo que venía y tomaron alguna medida sin temor a molestar…que bastante teníamos nosotros para que nos pudiese molestar alguien de fuera…. (continuará)


Kikas

NEDERLANDSE VERTALING


Beste Angel,


Het was 10 maart om 9.30 uur ´s nachts, drie weken geleden. Ik landde op de luchthaven van Santiago de Chile vanuit Buenos Aires. Een slimmerik kwam tot het idee om een tafel in het midden van de aankomsthal te zetten met vier mensen verkleed als astronauten. Hun taak: gezworen verklaringen verzamelen dat we geen koorts hadden. Alle passagiers van een Boeing 767 verzamelden zich rond de tafel. Als we het virus tot dan toe niet hadden, hebben we het nu zeker in onze rugzak.


Om 12 uur verboden ze de binnenkomst van alle Spaanse passagiers in Chili, waar ze ook vndaan kwamen. De zaak leek ernstig. Ik ging terug naar Madrid voordat het erger werd. Ik had een ticket voor het VI Naties rugbywedstrijd tussen Wales en Schotland in Cardiff. De situatie werd zo erg dat ik het zelfs niet op televisie kon zien omdat het was opgeschort.


Diezelfde zondag riepen ze in heel Spanje de alarmtoestand uit. In de afgelopen 45 jaar (sinds Spanje weer een democratie is) werd die maar een keer verklaard. Die keer was ik in Rio de Janeiro en het duurde een paar dagen voordat ik kon terugkomen.


We hadden gekeken naar wat in China gebeurde terwijl we onze bieren lekker dronken... Het naderde Italië... Bah... niet ons probleem... En plotseling, verdomme, wij hadden het bij ons thuis!


De eerste overheidsaanbevelingen lieten naar werk gaan toe. Bij mijn bedrijf (waar ik CEO ben) besloot ik om de beurt te werken zodat de interactie tussen ons minimaal was. Ik sprak met mijn CFO af om beurtelings thuis en in het kantoor te werken.


En alles werd groter. Elke 3 dagen verdubbelde het officiële aantal besmettingen. Het werkelijke aantal geïnfecteerde kan zeker worden vermenigvuldig met 10. Al snel begonnen de spoedafdelingen van de ziekenhuizen waar wij, de Spanjarden, zo trots op zijn, in te storten. De intensive care moest veel sneller bezet woorden dan voorzichtigheid zou kunnen adviseren.


En inmiddels, om 8 uur ´s avonds, mensen kwamen de balkons op en overspoelden de straten met dankbaarheid voor de mensen die alles voor ons gaven: artsen, verpleegsters, supermarktkassiers, vakkenvullers, transporteurs, politieagenten, apothekers, bewakers ... en voor alle essentiële beroepen die ik waarschijnlijk vergeet. (En aangezien dit lang duurt, neem je me niet kwalijk dat ik het grammaticaal geslacht van de woorden niet heb gedupliceerd... want het applaus was voor iedereen).


Het stopzetten van elk type activiteit heeft ons geschokt. Elke winkel, bar, schoenwinkel, noem maar op, moest stoppen. Vervolgens zitten honderduizenden mensen zonder werk en degenen die nog steeds aan werk zijn denken: hoe lang nog?


Maar bovenal was de hevige strijd van die mensen die toegewijd waren om te voorkomen dat dit kutvirus ons zou verslaan. Je zag op de televisie die ziekenhuizen met zieke mensen op de grond liggend, beelden waaran velen van ons nooit dachten dat we zouden zien in ons leven, in een rijk continent als Europa. En je zag die echte helden dat met duidelijk onvoldoende uitrusting moesten werken. Ik weet niet wat de managers in godsnaam dachten toen we zagen wat onze Italiaanse buren leden...


En je keek om je heen en je zag iedereen net zo nietsvermoedend als wij waren een week geleden. Die voouruitziende Noord- en Middeneuropeanen: de Fransen hielden, met twee "cajunes" een eerste ronde van de lokale verkiezingen, de Duitsers (en ook de Nederlanders) vulden de parken, de Oostenrijkers met hun drukke skipistes, hetzelfde pistes waar al twee weken geleden honderden mensen waren besmet, de Engelsen op het strand... dat vind ik provocerend... want het is gek om in maart naar een Engels strand te gaan maar, hey... zij kozen voor Boris Johnson... dat markeer al een niveau.


De enigen die ontsnapten waren de arme Portugezen, die hun grenzen sloten. Even kijken, het is onnodig te zegen dat Portugal geen grenzen heeft met 14 landen maar zij zijn de eningen die zagen wat er zou komen aan komen en, zonder angst voor andere te storen, actie ondernamen. Omdat wij al genoeg hadden zonder de storing van iemand van buiten... (wordt vervolgd)