12. Un pueblo disciplinado. Een gedisciplineerd volk.

De vertaling in het Nederlands bevindt zich na de Spaanse versie.

Querido Angel;

La cuarentena en el Sur comienza a pesar. Hoy hace un mes que un país, indisciplinado decían que éramos, permanece sin salir de casa.

Comenzamos el mes saliendo a comprar el pan todos los días y disfrutando de esos 10 minutos de libertad. Pronto la policía, apostada a la entrada de los centros comerciales, comenzó a inspeccionarte la bolsa a la salida del supermercado, analizando y decidiendo si esa compra era de primera necesidad, o a pedirte el ticket de caja en tu camino a casa…así aprendimos que ni esos 10 minutos al día podiamos salir…y sí una vez a la semana…

El que tiene perro le está haciendo más kilómetros que a una furgoneta de reparto y, debido a esto, mucha gente se está pensando que es mucho mejor tener perro que tener hijos…a los que no puedes sacar a pasear….supongo que para que no meen en los parques….

Y así estamos…desde hace un mes, que el que tiene balcón puede dar un paseo de dos metros al aire libre y, el que no, abre la ventana y que entre el aire…

Como tampoco podemos hacer deporte en el exterior nos ha dado por hacer tartas, con lo que no sabemos donde meter la harina y la levadura, ya que su sitio está ocupado por el papel higiénico que la gente compró desesperada los primeros días de cuarentena….

Yo, de natural estreñido, nunca entendí la necesidad de semejante acopio de celulosa, como no fuese para poder escribir nuestras memorias si esto se alargaba y, visto lo visto, a lo mejor van por ahí los tiros…

A las 8 de la tarde suena la campana del recreo y salimos al balcón o a la ventana a aplaudir a nuestros sanitarios, personal de seguridad y trabajadores esenciales, como son los que nos atienden en los supermercados. En mi barrio no hay demasiado espontáneo. El segundo día nos torturó un vecino fusilando el himno nacional con una trompeta. Supongo que en su casa le formaron un consejo de guerra por menosprecio a los símbolos y ya no ha vuelto a aparecer…(O eso o que un alma caritativa le ha escondido la trompeta…). Ayer, un vecino del edificio de enfrente, cuando acabó el respetable de aplaudir, comenzó a gritar consignas políticas contra el gobierno buscando su minuto de gloria. Su minuto de gloria fue breve porque duró lo que tardó en darse cuenta que la gente no le hacía ni caso. Hoy parece que su familia avergonzada no le ha dejado ni salir al balcón a aplaudir...

Como dato que nos ayuda a sobrellevar el encierro puedo citar el que la primavera no ha entrado con fuerza. Las temperaturas son más bien frescas todavía, y en la última semana ha llovido tres o cuatro días. Ya, ya sé que para vosotros eso es verano tórrido, pero a nosotros todavía nos faltan 15 grados para poder disfrutar de la siesta a la sombra de un árbol, como supongo que tus amigos sabrán que hacemos los meridionales sin excepción todos los días de la semana…. o a lo mejor solo lo hacemos el fin de semana, o no lo hacemos, que es que ya no me acuerdo…

Y así estamos, Angelito, convirtiéndonos de golpe en un pueblo disciplinado…. o a lo mejor es lo que hemos sido siempre, porque no constato ninguna diferencia en nuestra contra cuando veo por TV imágenes de otros países en cuarentena, con niños en los parques y gente corriendo y paseando…bueno, la diferencia, además de que aquí no ves a nadie por la calle, es que ellos son rubios, y a algunos, te incluyo, ya no nos da ni para ser morenos….

Sabes que se te quiere…

Kikas

NEDERLANDSE VERTALING

Beste Angel, 

De quarantaine in het Zuiden begint zwaar te worden. Vandaag is een maand geleden dat een land, ongedisciplineerd dat ze zeiden dat we waren, thuis blijft.

In het begin van de maand gingen wij elke dag brood kopen en wij genoten van die tien minuten vrijheid. Al snel begon de politie, gestationeerd bij de ingang van de winkelcentra, je tas bij de uitgang van de supermarkt te inspecteren en te analyseren (of om je te vragen naar de kassabon) om te beslissen of die aankoop essentieel was... dus, we leerden snel dat zelfs niet die dagelijks tien minuten naar buiten konden maar een keer per week.

Hij die een hond heeft, legt meer kilometers af dan een bestelbus en daarom denken veel mensen dat het veel beter is om een hond te hebben dan kinderen... want die kun jij niet uitlaten. Waarschijnlijk willen zij voorkomen dat de kinderen in de parken gaan plassen. En zo zijn wij... een maand lang. Degene die een balkon heeft kan een twee-meter wandeling in de open lucht maken, en degene die geen balkon heeft, opent de raam en laat de lucht binnen.

Omdat wij niet buiten kunnen sporten, dan bakken wij en daardoor weten wij niet meer waar het meel en de gist kunnen bewaren want de bijkeuken vol is met toiletpapier dat mensen de eerste dagen van de quarantaine waanhopig hamsterden. Ik ben van natuur nogal geobstipeerd dus ik heb nooit de noodzaak van zo´n vorraad cellulose begrepen, tenzij wij van plan waren onze memoires te schrijven als de opsluiting te lang duurde. Misschien is het dat gewoon.

Om 8 uur ´s avonds gaar de schoolbel, en gaan we naar het balkon of het raam om ons zorgpersoneel, beveligingspersoneel en andere esentiële medewerkers, zoals degenen die ons bedienen in supermarkten, te aplaudisseren. In mijn buurt zin niet veel spontane mensen. Op de tweede dag, een buurman martelde ons door met een trompet het volkslied vals te spelen. Ik veronderstel dat hij in zijn huis een oorlogsraad voor het minachten van de nationale symbolen heeft ondergaan en hij is niet meer verschenen. (Of misschien heeft een liefdadige zien zijn trompet verstopt). Gisteren, toen het publiek stopte met applaudisseren, begon een buurman, waarschijnlijk op zoek naar zijn minuut van faam, een tirade van politieke leuzen tegen de regering. De tirade was kort omdat onmiddelijk realiseerde dat niemand luisterde. Vandaag lijkt het erop dat zijn beschaamde familie hem niet eens op het balkon heeft laten staan om te applaudisseren.

Het enige dat ons helpt om door te gaan met de sluiting is dat de lente not niet erg sterk is. De temperaturen zijn nog steeds vrij koel en de afgelopen week heeft het drie of vier dagen geregend. Ja, ik weet dat dit voor jou een hete zomer is, maar we hebben nog steeds 15 graden nodig om een dutje te doen in de schaduw van een boom, want ik veronderstel dat je vrienden zullen weten dat wij, de meridionalen, elke dat van de week een dutje doen. Of misschien doen we het alleen op het weekend. Of misschien doen wij het niet meer... Ik ben het vergeten.

En zo is het, Angelito: Wij worden plots een gedisciplineerd volk. Misschien zijn wij het altijd geweest, want ik zie geen verschil die nadelig voor ons kan zijn wanneer ik kijk op TV beelden van andere in quaraintaine geplaatste landen, waar kinderen spelen in de parken en mensen lopen en hardlopen op straat. Het enige verschil is misschien dat zij overwegen blond zijn en wij niet. Nou, sommige van ons, jij inbegrepen, kunnen wij niet meer echt bruinharige noemen, toch?

Je weet dat je geliefd bent...



Kikás